De volgende tekst zijn de woorden van Charles Eisenstein. Ik heb veel van deze man gelezen. Zijn werk vind ik bijzonder eloquent, bedachtzaam, integer, diepgravend en inspirerend. Een wijs man. Het boek Sacred Economics voelde als thuiskomen. En ook deze woorden kan ik alleen maar van harte ondersteunen. Over onze keuze om ouders te worden, over de waarde van opvoeden (Love-gift to the Future). Mijn 9 jaar fulltime opvoeden staan zeker wel op mijn CV. Een rijke ervaring met onnoemelijk veel lessen, en geregeld super zwaar.

A couple years ago after a speech about ecological healing a man came up to me to ask a question. With a warm, friendly smile he drew me close and put a hand on my shoulder. “You mentioned in your speech that you have four children. What makes you think you have the right to bring four humans onto the planet to consume resources for the next 90 years, you arrogant, entitled, white male asshole? How do you justify that?” I took a deep breath. “Look, the Q&A session starts in ten minutes. Ask me again then.” Ten minutes later he took the mic and repeated his question (substituting “hypocrite” for“asshole”). Then he added, “You owe an apology to everyone who has struggled with the decision not to have children and sacrificed parenthood for the good of the planet.” I responded with something like this: “If I tried, I could probably concoct some kind of justification for my choice to have children. Maybe I could say that the good they will do in the world outweighs the damage from the resources they’ll consume. Maybe I could make a case for an upcoming population crash. But if I said that’s why I decided to have children, I’d be lying to you. It wasn’t some carefully calculated ethical decision. I had children because I wanted to. And when I think of those precious beings, I cannot imagine apologizing to anyone for bringing them into the world.” The man was disgusted. “You’re just like Donald Trump,” he said, “doing whatever the hell you want oblivious to its consequences for the world, and then refusing to apologize.” Have you ever been in one of those conversations where you cannot meet the other person’s logic, yet you know you are right? This wasn’t quite the situation. I am well able to debate the premises and logic of his position.¹ However, I did not and do not want to go there, because I’d rather invoke something other than quantitative calculations in making intimate decisions such as whether to have children. So rather than debate, I will say some things I know are true. Either you will recognize them as true too, in which case no persuasion is needed; or you will not, in which case no persuasion will work. Why say them at all? Because it is important sometimes to hear inner truths from the outside, especially when they may be lonely truths. First I want to say, in this time when everything seems to encode praise and blame, that I do not intend to elevate parents above those who choose another path. My intent is to celebrate that which often passes beneath notice. Sometimes people tell me my writing and speaking has had a positive impact on themselves or the world. That may be. Usually I believe so as well; otherwise I would not continue doing it. But sometimes I visit a dark place where it seems all these years of labor have been for naught, or even had a negative impact. From there my life looks a waste—except for one thing, one indubitable truth. My children are a love-gift to the world. When I think of them in those dark times when every parenting mistake I’ve ever made flashes before my eyes, still I know that I have made a great gift to the future. We pour endless hours into our children, changing diapers, giving them horsey rides, reading them Dr. Seuss, feeding them, protecting them, making them laugh; we were young when we started and when they finally leave the house as adults, our own youth has gone as well. We take a big part of our own lives and give it to them. Somehow, this love-gift must register on the scales of creation. I can’t prove it to you with numbers. I just want to nourish the part of you that knows it is true. I think of some of the heroic parents I know. Some may be reading this now. Yes, you Tracey. You, Rebekah. And you, and you, and yes, you too. Society may not notice or reward the love you pour into your children, or appreciate the sacrifices you have made. It may not look like a great deed, but it will surface eventually as great deeds done by your children, or their children, or maybe someone five hundred years hence when the seed you have tossed into the future lands on fertile ground. Seldom do people include on their CV birthing or raising children. Compared to founding organizations, winning offices, creating new technology, or conceiving great ideas, society does not view raising children as an accomplishment. Perhaps that is because it is such a common thing, and our competition-oriented society tends to celebrate those who excel over others. Economic rewards flow accordingly. The work of raising children receives scant economic support. Parents receive no money from society for being parents, and professional caretakers of children like babysitters, day care workers and schoolteachers are among society’s lowest in pay and prestige. To the other parents out there, and to all who pour labor and love into children, and especially to the mothers who sacrificed career opportunities to raise children: you have done some of the most important work there is to do. Society may not celebrate you today, but the future will. There is a reason that most cultures revere the ancestors. They recognize what I am saying here: that to give your life and youth to another being, so that they may become human, is a profound gift. If we as a society really embraced that truth, we would offer more than token celebrations of parenthood in the form of Mothers’ Day and Fathers’ Day. We would reorganize all of our systems, starting with the economic. We would organize society in the spirit of, “How can we support your love-gift to the future?” Yes, I’m sure some of my readers could offer calculations showing the damage per capita human beings are causing. And I’ve added four more capita. Ultimately though, the practice of navigating choices by the numbers is what has to a large degree gotten us into this mess. The reduction of the world to number and morality to a series of calculations leaves out everything that we cannot quantify. Can you quantify beauty? Can you quantify joy? Can you quantify love? No wonder our society, so enamored of rational cost-benefit decisions, has become in so many ways ugly, joyless, and unloving. That is what happens when decisions are guided by maximizing or minimizing a quantity, whether it is money, carbon, cases of an illness, square meters per dollar, or bushels per acre. Maximizing money, we devalue everything that money cannot buy. Minimizing carbon emissions, we commit to ecologically disastrous megadams, biofuels, and batteries, even cutting down forests to make room for solar farms and wind turbines. Minimizing Covid numbers, or attempting to do so, we lock down and isolate and mask at the cost of what isn’t measured, like human connection, civil liberties, and, ironically, the health that comes from connection. Maximizing square meters, we produce cheap, soulless buildings and generic dwellings that assault the aesthetic senses. Maximizing bushels per acre, we deplete food of unmeasured nutrients and flavors, and rob land of its biodiversity, soil ecology, and resilience. Do you see the pattern here? The point is not to ignore quantity. It is to understand what it leaves out. It is also to understand that the choice of what to measure and how to measure it determines what we see. The idea that we can navigate life by the numbers is obviously ridiculous on a personal level. On the level of public policy it seems more plausible; after all, that’s what they call scientific policy-making. Either way, the ease with which the numbers can be manipulated to rationalize choices that come from elsewhere should caution against this approach. The world cannot (contrary to the metaphysical assumptions of science and the ideology of economics) be reduced to number. The harder we try to control life accordingly, the more out-of-control it becomes. That’s because all that the numbers, the plans, the fences, and the data leave still operates beyond our ken. The choices we rationalize with the numbers come from elsewhere. The man who accosted me may not know the real reasons why he is childless. Whatever they were, I can honor them. Perhaps his love-gift to the future takes another form. We will all be better off when we drop the rationalizations that install a falsely virtuous pretender onto the inner throne. These rationalizations cloak one’s real motives and prevent us from knowing ourselves; thus they rob us of true choice. It can be scary to rip off the cloak. Background myths of our civilization tell us that the naked self that will be revealed is ugly, that some despicable truth lies behind our pretenses, that to be naked is to be humiliated. It can indeed seem thus, when vain and selfish motives are revealed. But what lies beneath them? What is the nature of the life force that pulses through us and takes shape through our desires? It is love. Even when it is contorted into the knot called hate, still it is love. Love wants to bring more life to the world.

Terug naar Homepage

Foto via Unsplash van krakenimages.

Ik hou van pais en vree. Ik voel me lekker bij harmonie. Dan komt het beste uit me naar boven. Ik presteer gewoon beter als ik me veilig en goed voel. Dat is toch heel normaal?

Net als de natuur beweeg ik me steeds zo dat er weer harmonie ontstaat. De ideale staat van zijn. En dat mag dan verschrikkelijk soft klinken, maar zacht is de weg naar harmonie allerminst. Deze weg zit vol stormen, ruzies, overstromingen, huilbuien en schokken. Net als in de natuur.

Ik ben heel fijn afgestemd en voel al snel wanneer de harmonie dreigt te worden verlaten. Net als een moeder aan de drukke eettafel die voordat de bom barst al heeft ingegrepen. Een tikje onder tafel aan pa met een knikje richting de jongste (voordat deze begint te krijsen dat het zelf eten niet lukt). De oudste die bevestigend wordt geantwoord dat hij appelmoes mag pakken (normaal mag dat niet, maar nu is zich een donderbui boven het hoofdje aan het vormen), en de middelste die een knipoog krijgt ter ondersteuning (ik heb je verhaaltje gehoord).

Aanvoelen wat nodig is in organisaties, aanvoelen wat mensen nodig hebben. Patronen zien en herkennen. Weten welke kant een idee of beslissing op gaat. Of het dienend is zoals we het voor ogen hebben. Voorbij de aangeleerde methodiek gaan, teug naar stap 0 in plaats van door naar 5. Een pas op de plaats maken of in de opening springen die zojuist is gecreëerd (policy window). Verbinden van maatschappelijke behoeften naar ideeën over dienstverlening en producten. Weten en voelen wat er speelt. De agenda omgooien omdat iemand of iets aandacht behoeft. Luisteren. Stilzitten. Afstemmen. Creatieve oplossingen of suggesties komen.

Zoals een moeder die echt nog even een boodschap moet doen ook al regent het pijpenstelen. Met een jengelende peuter die zojuist het woordje “Nee” heeft ontdekt. Met een baby in de kinderwagen die vecht tegen de slaap (na een onrustige nacht want doorkomende tandjes). En een kind dat over een uur uit school komt. Voelen. Even adem halen. Wat werkt nu? Wat is nodig? De oplossing komt op. Knielend voor de peuter vraagt moeder of hij zijn rode óf blauwe jasje aan wil. De rode. “Wil je de rits zelf doen of zal ik een beginnetje maken?”. Geen vragen waar een “nee” op kan worden geantwoord. Goed. De wiegende kinderwagen op weg naar de winkel sust de baby in slaap. Moeder legt snel nog iets lekkers op de band voor bij de limonade. Klaar voor een volgende situatie.

Ik dacht lang dat dit inzicht in wat nodig is redelijk normaal was. Als iets je van nature zo gemakkelijk afgaat dan denk je al snel dat iedereen dat ook ziet of kan. Niets is minder waar. Het blijkt één van mijn kwaliteiten als Hoog Sensitief persoon.

De situatie spreekt voor zich. Althans voor mij. Ze kijken elkaar niet aan. Ze kijken bewust elkaars kant niet op. Contact wordt vermeden. Toch zit ik met de drie belangrijkste mensen van het bedrijf samen. De CEO lijkt deze non-communicatie niet op te vallen. Hij vertelt hoe hij het bedrijf ziet, wat er mis is en aan wie dat ligt. Niet aan hem. De andere twee knikken bevestigend. Ik zie echter een ander beeld ontstaan, waarin de CEO de spil van het verhaal is en hij (onbewust?) de andere twee tegen elkaar uitspeelt. Weten ze dat van elkaar? “Niet echt”, zegt mijn innerlijke stem. Ik stel voor met ieder van hen een aantal gesprekken te voeren om tot de kern te kunnen komen. Op basis daarvan zal ik mijn diagnose vormen en voorleggen.

Bij sommige kwaliteiten is het heel lastig aangeven wat je resultaat zal zijn. In mijn geval blijft vaak een ergere situatie bespaard. Je zou het preventie kunnen noemen. Het kan je zo maar vele tonnen of miljoenen schelen, lastige ontslagprocedures en een hoog verloop. Maar ja, dat is moeilijk te bewijzen. Ik voel me dan ook wel eens die vrouw die via een tijdmachine terug komt in 2022 en vertelt dat ze Hitler heeft vermoord. “Wie is Hitler?”, vragen haar vrienden.

Terug naar Homepage

Foto via Unsplash van Jud Mackrill

Taal doet er toe. HR staat voor Human Resources. Menselijke hulpbronnen. En Human Resource Management betreft het beheer van menselijke middelen. Menselijke middelen… Jij en ik, een menselijk middel. Een bron waaruit nog veel meer gehaald kan worden dan initieel voor mogelijk wordt gehouden. Als Human Resources zijn we bronnen vol potentieel ten gunste van de organisatie.

In de geschiedenis van de medewerker, het personeelsmanagement, wordt gezocht naar mogelijkheden om dat menselijk kapitaal te vertalen naar productiefactoren als kosten en investering. Hoe kunnen we die menselijke hulpbron kwantificeerbaar maken? Jij, als mens, wat kost je eigenlijk en wat kun je ons brengen? Je ziet hier duidelijk de drang naar beheersen en controleren. Ontstaan vanuit het idee van maakbaarheid, de organisatie als machine, wetenschap als stuurmiddel, de mens als onbetrouwbare productiefactor.

Deze ideologie zie je nog steeds terug in onze organisaties. Tegelijkertijd ontstaat er een andere beweging, een andere ideologie waarin het mens-zijn meer aandacht krijgt. Die twee bewegingen zorgen voor veel gepiep en gekraak in organisaties én bij de mensen zelf. Vragen op het gebied van bewustwording ontstaan. Wat ben ik voor deze organisatie? Wie ben ik? Wie wil ik zijn? Hoe past dat in mijn werk? Past dat überhaupt? Dat leidt weer tot het bevragen van het idee van onbegrensde mogelijkheden en maximale betrokkenheid die nu leidend zijn op het gebied van HRM en ontwikkeling van het menselijk potentieel. Wanneer ben ik overigens betrokken genoeg? Mag er ook een pauze zijn in het ontwikkelen van mijn arbeidspotentieel?

Ik voel me geen resource in ieder geval. Jij wel? En ik wil al helemaal niet gemanaged worden (als in de betekenis van beheerst). Ik ben geen knopje waaraan je kunt draaien, en ik ben ook geen cijfer in je begroting. Ik ben een mens. Een mens met een hart, met een hartslag. Weet je hoeveel je kunt leren van je hartslag? Specifieker, van je hartritmevariabiliteit (HRV)*. Hoe harmonischer deze HRV (hartcoherentie), hoe beter je je voelt. Meer veerkracht, minder stress, meer bewustwording. En het blijkt ook nog ‘besmettelijk’ te zijn. Je hart heeft namelijk een enorm groot bereik, een enorm energieveld. Misschien kunnen we onze HR-afdelingen omdopen tot Heart Rate helpdesken. Daar waar je kunt leren je hartcoherentie te verhogen, en de HR-medewerkers je daarin faciliteren met alle mogelijke hulpbronnen. De betere bedrijfskundige cijfers komen dan vanzelf wel.

* Hartritmevariabiliteit: De tijd tussen elke hartslag. Je hartslag verwijst naar het aantal keren dat je hart per minuut slaat. Meer info over hartcoherentie vind je o.a. bij het HeartMath Institute

Terug naar homepage

Foto via Unsplash van Ryoji Iwata

Verandering is de enige constante in ons leven. En we weten als mens dat deze veranderingen helemaal niet te controleren zijn. Ze komen en gaan, en we leren steeds beter om deze constante golf te surfen. Waarom passen we deze kennis niet toe in organisaties? Denken we werkelijk deze, soms zelf geïnitieerde, veranderingen in organisaties te kunnen beheersen? Als een opgedraaid autootje dat we los laten aan het begin van de baan en dan opvangen aan het einde?

Wat maakt het toch dat we deze gedachte van maakbaarheid maar niet los kunnen laten? Ik weet wèl waar deze gedachten vandaan komen. Dan moeten we terug naar de tijd dat we religie inruilde voor wetenschap en we een organisatie als machine gingen zien. Nu zitten we in een andere transformatieperiode waarin wetenschap en bewustwording met elkaar een dans zijn begonnen. De maakbaarheidsgedachte maakt plaats, maakt ruimte, voor het niet weten.

In hoeverre staat jouw organisatie het niet weten toe? In hoeverre sta jij jezelf het niet weten toe? Het veilig en in vertrouwen faciliteren van het niet hoeven weten wordt in het Engels ook wel Holding Space genoemd. Wat een prachtige term vind ik dat! In die ruimte, in die rust, vindt de echte en duurzame groei plaats; de bewustwording. Blijf even weg van de nieuwste management hype, de oplossing, de actie, de opdracht van boven, van doorrrrrr gaan, targets en afvinken. Je kunt een stuk land ook niet continu blijven beplanten en goede resultaten verwachten. Alhoewel dat in onze eenzijdige landbouw ook nog wel eens vergeten wordt…

Foto via Unsplash van Rafal Naczynski

Terug naar homepage

Voor mij is het helder. Betere keuzes maken begint met de weg naar binnen. Altijd.

Terug naar homepage.

Foto van via Unsplash van Landis Brown

Betere organisatie, beter leiderschap, betere keuzes, betere wereld… dat kun je niet top-down uitrollen en dan resultaten verwachten. Je kunt het ook niet via een project implementeren. Je kunt het ook niet uitbesteden aan een bureau. Je kunt het maar op één manier bereiken: “To know thyself”. Maar daar kun je wel hulp bij krijgen.

To know thyself; de beroemde woorden op de tempel van Apollo in Delphi. Een eeuwenoude wijsheid of praktisch advies? Hoe dan ook als jij je meer bewust wordt, je gewaar-zijn ontwikkelt, dan ga je betere keuzes maken. Betere keuzes als in beter voor iedereen, en niet enkel voor jezelf. Want daar ligt onze grootste mogelijkheid om een betere wereld/organisatie/leidend vermogen te creëren? Radicale verantwoordelijkheid voor alles wat jij denkt, zegt en doet. Alles.

Poeh, is dat niet erg vermoeiend? Oh ja dat kan het zeker zijn. Elke keer weer in de spiegel kijken en naar binnen gaan. Wat is mijn aandeel in dit resultaat? En nog erger: de spiegeling, of reacties, van anderen. Een vervelende reactie, een vingerwijzing, dat wat maar niet lukt, je alleen voelen… het hoort er allemaal bij. Je kunt het zien als uitnodigingen om jezelf beter te leren kennen. Je oogst immers wat jij zaait, en je daar van bewust worden is geen sinecure. Maar wel de enige weg.

Hoe gaaf zou het zijn als je binnen je eigen organisatie daarin wordt gefaciliteerd? Als je collega’s door datzelfde proces gaan en er een omgeving wordt gecreëerd waarin dit leerproces, met als zijn ups en downs, er mag zijn, geaccepteerd wordt? Wat een sprongen zal deze organisatie dan maken! Daar wil je toch (aan) werken?! Lees ook wat ik schreef over een veilige plek en de kwaliteit van luisteren, en eigenlijk al mijn andere blogs.

Dit is waar het om gaat lieve mensen: jezelf leren kennen. Leren zien wat je werkelijk oogst met je denken/zeggen/doen. Wanneer je strijd creëert en wanneer verbinding. Jouw gedrag komt voort uit wat je denkt. Mensen voelen dat wat je werkelijk denkt. Mensen horen je woorden en zinnen en denken: “Iets klopt er niet, of hij begrijpt het niet”.

Ik denk aan de moeder in de winkel die haar kind een pets om de oren uitdeelde nadat hij zijn jongere broertje had geslagen: “Je mag niet slaan!” zei ze. Pets.

Ik denk aan John de Mol die zijn medewerker bij zich riep, hem alle kanten van de kamer liet zien, en hem tenslotte naar buiten bonjourde. Ik ben hier de baas (heb de macht) en zal jou dat eens duidelijk maken. Tja…

De twee MT-leden die elkaar niet vertrouwden en de schuld daarvan bij de ander legden. Maar zie je niet dat je nu hetzelfde doet (oogst en zaait) waar je de ander van beschuldigt.. Huh?

De eigenaar die zich uitdrukkelijk uitsprak zich niet te willen bemoeien en de verantwoordelijkheid bij zijn managementteam legde. De eigenaar die ook alles zo had dicht getimmerd dat alle bevoegdheden bij hem lagen. Hmmm…

De manager die duidelijk oververmoeid was van het maandelijkse proces dat o zo bekend is in beursgenoteerde bedrijven: begin van de maand rustig aan, tweede en derde week wat tempo maken, en tenslotte in de laatste week sprinten om toch maar weer de targets te halen. De targets die hij op dezelfde manier door vertaalde naar zijn team.

Een minister president die op leugens wordt betrapt en denkt de ander te overtuigen met strenge regels. En als het beleid niet werkt de burger de schuld geeft. Joh…

Een nieuwe bedrijfscultuur leg je niet op. Heeft ook niets met overtuigen te maken. Je zult in alle eerlijkheid naar jezelf moeten kijken, je eigen aandeel daarin ontdekken, en dan bewust anders leren denken, zeggen en doen. To know thyself. Van daaruit is het niet meer dan logisch om je medewerkers datzelfde proces aan te bieden. Coachen op bewust worden dus.

Terug naar homepage.

Foto via Unsplash van Jim Wilson.

Op de momenten dat we vastlopen ontstaan er andere vragen. We lopen immers niet zo maar vast. Hopelijk heb je thuis of in je directe omgeving de ruimte om dit vastlopen te onderzoeken. Kun je in alle veiligheid en oordeelloosheid zijn hoe je je dan voelt en dit uitspreken zonder angst. Hoe gaaf zou het zijn als je overal van dit soort “safe places” hebt, waar je gewoon naar binnen kunt lopen op het moment dat je voelt dat je dat nodig hebt? Een plek waar tijd niet bestaat, waar onvoorwaardelijke aandacht is, waar mensen zijn die begrijpen wat “holding space” inhoudt en deze ook faciliteren…

De behoefte aan deze plekken lijkt te groeien in onze maatschappij. We zien mensen zich terugtrekken. Even een time-out. We verliezen ons in binge-watchen en social media. Wat als we “safe places” kunnen creëren in onze organisaties? Wat als we mensen hebben die dat kunnen faciliteren? Hoe fijn zou het zijn om even dat overprikkelde zenuwsysteem te “baden” in een oase van veiligheid?

Ik heb ervaren dat dit mogelijk is. Ik heb ervaren hoe enorm verzachtend en liefdevol dit voelt. Vanaf september 2021 volgde ik een MOOC* genaamd “Leading From the Emerging Future”. Een internationale cursus aan MIT**. Om te kunnen leiden vanuit de toekomst is het belangrijk dat je een verbinding met de bron kunt leggen. Dat je uit de actie stapt. Uit het alsmaar zoeken naar oplossingen. Uit de controle en beheersing. Uit het oude denken. Onderdeel van deze cursus was het deelnemen aan een Hub of Coaching Circle. Mijn Hub werd mijn Coaching Circle.

Deze Hub bestaat uit voor mij (toen) onbekende mensen van over de hele wereld. De “facilitators” van de Hub zijn mensen die ervaren zijn in het creëren van een “safe place”. Ik herkende de manier en de woorden die er toe doen om een veilige plek te creëren. Bij mijn organisatieonderzoeken creëer ik deze plekken ook, want hoe kun je anders je, soms pijnlijke, bevindingen over je werkplek delen, of je persoonlijke verdriet? Nu ik zelf weer eens heb ervaren hoe fijn het is om naar zo’n veilige plek te kunnen gaan, ben ik meer dan ooit tevoren weer gesterkt in mijn passie om (van en in organisaties) zulke plekken te faciliteren en creëren. Goede werkgevers begrijpen de noodzaak van dit soort plekken (in welke vorm dan ook) voor het welzijn van hun medewerkers en dus voor de organisatie als geheel.

Deze mini-documentaire “And the Music Played the Band” faciliteert ook zo’n veilige plek. Zoek voor 35 minuten een plek voor jezelf, doe je oordopjes in en geniet. De woorden en reflecties van Charles Eisenstein vertellen ons over de reden waarom we ons willen terug trekken, en wat ons helpt om toch weer aanwezig te zijn in deze maatschappij: “What is mine to give?”. Dat is de te beantwoorden vraag als je vastloopt. Op een veilige plek kun je tot antwoorden komen.

Terug naar de Homepage

*MOOC: Massive Open Online Course

**MIT: Massachusetts Institute of Technology

Foto is van de documentaire “And the Music Played the Band” van Ben Stewart (link in tekst)

Eén van de belangrijkste leiderschapslessen is (h)erkennen dat je oogst wat je zaait. Verwacht je van de ander dat deze verantwoordelijkheid neemt, dan moet daar de ruimte zijn om dat te kunnen. Wil je dat collega’s zich verbindend opstellen naar klanten, dan moet je zelf daarin het voorbeeld geven naar je collega’s. Klinkt logisch toch? De praktijk is vaak weerbarstiger.

Frans Wilms heeft jaren geleden de term Leiderschapsdomeinen geïntroduceerd. Dat is een heel krachtig concept. Zoals een (leiderschaps)stijl aan je kan kleven, zo kun je een (leiderschaps)domein in en uit stappen. Je kunt dus heel bewust op elk moment van de dag in het domein stappen dat je van de ander verwacht of wilt zien. Bewust zaaien en oogsten. Daarvoor moet je de verschillende domeinen wel leren kennen natuurlijk.

Langs de assen één waarheid/meerdere waarheden en ik/inhoud zijn er vier domeinen te onderscheiden: autoritaire leiderschapsdomein, strijdende leiderschapsdomein, verbindende leiderschapsdomein, presentie leiderschapsdomein. Een vragenlijst/test* laat je zien welk domein je van nature het meest betreedt. Aan jou de vragen of je dat resultaat herkent, of dat is wat je wilt oogsten en hoe je dat eventueel kunt veranderen?

*Vragenlijst is op te vragen bij Vivienne van Leuken

Terug naar Homepage

Foto via Unsplash van  Erik Mclean

Als ik om me heen kijk en probeer af te pellen wat er moet gebeuren om een mooiere wereld te creëren, dan is dat in mijn ogen het volgende:

Leer herkennen wat vanuit een strijdende mindset is ontstaan, en kies vervolgens bewust voor een verbindende manier van denken, zeggen en doen.

Leer het verschil tussen strijd en verbinden. Het verschil tussen een debat en een dialoog. Tussen een economie op basis van schaarste en een economie op basis van overvloed. Het verschil tussen een wantrouwend mensbeeld en een mensbeeld op basis van vertrouwen. Leer dat je oogst wat je zaait. Dat oorlog niet met oorlog beëindigd kan worden. Dat wapens niet tot een betere wereld leiden. Dat controle tot meer controle leidt. Dat beheerszucht geen verbindingen oogst. Leer de kracht van je woorden, leer over retoriek. En leer vooral te herkennen in de ander dat we allemaal hetzelfde willen: gezien worden, gehoord worden.

Luister zonder te willen of moeten reageren. Maak bewust die reis naar je hart. Praktiseer een open mind. Sta toe dat er verschillen zijn. Besef dat iedereen zijn en haar eigen pijn heeft. Voel! Parkeer je ego even op de achterbank en pak zelf het stuur. Ontdek de kracht van je eigen leiderschap. Weet wat non violence communication is. Sta open voor energiewerk. Investeer niet in drama. Geen likes meer voor vernederende filmpjes, tv-programma’s met één winnaar ten opzichte van vele verliezers, stop met roasten.

Begin de dag met een meditatie. Begin de vergadering met stilte. Jouw bijdrage is belangrijk voor mij. Create safe places. Heb een fantastische droom voor de toekomst en hanteer dat als leidraad voor al je beslissingen en gedragingen. Vergeef jezelf bij fouten. Vergeef de ander. Bedenk dat we allemaal het beste willen voor deze wereld. Besef dat jij daarin niet alleen staat. Voel de flow als je bewust blijft kiezen voor een betere wereld. Leer ervaren dat tegenslag een JA is voor je natuurlijke pad; het leven nodigt je uit om weer terug te keren naar jouw pad. Leer stil staan bij deze signalen van het universum. Je zult ze steeds meer en eerder tegenkomen. Begin vooral met leren onderscheiden tussen strijd en verbinden. Heb een goed 2022. In Lak‘ech.

Terug naar homepage

Foto via Unsplash van Tim Mossholder 

Ik kwam de organisatie binnen en stemde me af. Ik herkende iets wat ik nog niet kende, waar ik nog geen woorden voor had. Wat is hier aan de hand? Ik zag wel verbeterpunten, maar die zijn in elke organisatie te vinden. Er kroop hier iets onderhuids dat verstoorde. Ik kon mijn vinger er niet opleggen.

In diezelfde tijd hoorde ik de Tjipcast met Joost Kampen over verwaarloosde organisaties. Verhip, dat is wat ik herken… verwaarlozing. Verwaarlozing is een thema uit de orthopedagogiek en betreft moeilijke opvoedsituaties. En weet je, leiderschap is ook heel erg gerelateerd aan opvoeden. Ik denk dat er heel wat fulltime opvoeders zijn die meer leiderschapsvaardigheden hebben dan sommige CEO’s wat dat betreft.

Wat herkende ik dan? Veel onduidelijkheid in ieder geval beginnend in de top. De formele posities ten opzichte van de praktijk waren wisselend, betrokkenheid bij interne vraagstukken was matig, verwachtingen van elkaar waren onduidelijk. Maar ook het gedrag in de top met betrekking tot het stellen van eisen en in hoeverre hier toezicht op gehouden wordt (niet in dit geval) waren ondermaats. Verder kende de geschiedenis van deze club heel wat vreemde ontslagen waardoor er altijd een dreiging van ontslag als het zwaard van Damocles boven je hoofd hing. De weerslag daarvan zag je ook bij de medewerkers die verantwoordelijkheden ontweken en die gezag ondermijnden.

Ik vond het een heftige diagnose, verwaarlozing. Hoe zou deze club daar op reageren? Onomwonden en tegelijkertijd ingekleed vanuit de theorie heb ik de diagnose medegedeeld. Een stilte… Ja Vivienne, precies zo is het. En nu? Tja, herstellen vanuit een verwaarloosde positie is geen sinecure. Dat doe je niet in een handomdraai. Intuïtief wist ik waar de verandering moest beginnen. Maar daar kan ik jullie niet meer over vertellen. Dit zijn delicate vraagstukken en hebben vaak ook een heel persoonlijke lading. Vandaar dat je in mijn CV en op mijn website geen opsomming van bedrijfsnamen ziet staan. Een veilige omgeving creëren én in stand houden is enorm belangrijk in deze situaties. Net als bij opvoeden, zegt deze -eens fulltime- opvoeder.

Terug naar homepage.

Foto via Unsplash van Allen Taylor