Oeh, een lastige. Een aantal jaar geleden was ik op een congres over Samen Beslissen in de zorg. Hoe patiënt en zorgverlener samen tot betere uitkomsten kunnen komen. Wel of niet behandelen? Keuze uit behandelingen. Uiteindelijk was 1, 2 jaar later de uitkomst: 3 goede vragen.
Terug naar het congres. De dagvoorzitter was een professor dokter in de geneeskunst. Hij bepaalde wie in de zaal de microfoon kreeg. Ik zat daar als patiëntvertegenwoordiger en stak mijn hand op. In mijn beleving ligt de verantwoordelijkheid voor een goed gesprek bij de machtigste in de relatie. In de relatie patiënt-zorgverlener is dat de zorgverlener. Deze heeft immers veel kennis over de medische toestand van de patiënt en de mogelijke behandelingen, is niet ziek en afhankelijk van de ander, hoeft de behandeling niet te ondergaan om beter te worden, etc.
Ik wees de dagvoorzitter dus aan als de meest machtige en dat zijn manier van communiceren invloed heeft op de gang van het gesprek, maar ook op het serieus genomen voelen van de patiënt. Ik vroeg hem of hij bekend was met Non Violent Communications (van Marshall Rosenberg). Wow, schoot ie daar even uit zijn rol: Hahaha, je denkt toch niet dat ik mijn patiënten sla, hahaha. De voorzitter had de lachers op de hand. Stond niet open voor deze patiëntvertegenwoordiger. Begrijpt nada noppes van geweldloos communiceren en de geweldige resultaten. Ik kreeg die dag de microfoon niet meer.
P.S. In 3 goede vragen wordt het gesprek in handen van de patiënt gelegd. De zorgverlener hoeft zich niet bewust te zijn van zijn/haar manier van communiceren. Ik noem dat een gemiste kans.
Foto via Unsplash van National Cancer Institute
Terug naar homepage.
Goed Gevoel Organisaties 
Geef een reactie